De schaal van Ergte

Hoe ernstig iets is kun je aflezen uit het aantal vierkante centimeters en de pagina waarop erover wordt gepubliceerd.
Hele ernstige dingen staan groot op de voorpagina, minder ernstige dingen komen kleiner en later in de krant aan bod.
Ook speelt de tijd een rol, naarmate iets langer geleden is worden zaken minder erg.
Een en ander is samen te vatten in een wiskundige vergelijking:

Hierin is E de ergte (bij voorbeeld in vierkante centimeters krantenkop)
A het aantal (gewone) Nederlanders dat erbij betrokken is
x is de mate van gewoon
d de afstand tot Nederland (randstad) (groter dan 0)
t de tijd in uren (groter dan 0)

Je kunt dus de ernst opblazen of onderdrukken door te manipuleren met “gewoon”.
Betreft het allochtone Nederlanders dan is het minder ernstig, als het gaat om criminelen of gestoorden dan is dat ook reden om de ernst lager in te schalen. (x < 1) Andersom werkt het als het een bekende Nederlander of journalist betreft (x > 1)
Een dode Fries of Limburger is minder waard dan een dode Amsterdammer, door de afstand én door de lage mate van gewoonheid.

We vergelijken een Bekende Nederlander (Theo van Gogh, Pim Fortuin stel x = 2 en d =1)
met een onbekende Limburger in Afghanistan (x = 0,5 en d = 10.000)
onmiddellijk na de gebeurtenis (t = 1) geldt voor de eerste
0,48 wat neerkomt op 50%, paginavullend op de voorpagina.
de tweede komt uit op -3,8 en zal dus de voorpagina niet halen.
Pas na 3 dagen zullen de BN-ers van de voorpagina verdwenen zijn en pas na ruim een jaar is men erover uitgepraat.

Op televisie kun je dus gebruik maken van het feit dat je er in de tijd erg dicht op zit (Twin Towers, lady Diana, Fortuin, van Gogh) en vrijwel direct na de gebeurtenis live ter plekke te zijn. Het mooiste moment voor een aanslag is dus op live TV.

Terroristen zouden dus om maximaal angst aan te jagen het beste een bekende Nederlander bijna live moeten vermoorden, dat is met Fortuin en van Gogh prima gelukt. Ook een paar duizend gewone New Yorkers tikt lekker aan. dat er in Irak al net zoveel of meer Amerikanen gesneuveld zijn merk je nauwelijks. Want dat is ver weg en één voor één, en “gelukkig” zijn de meeste zwart.

Pensioenen en kinderen één groot piramidespel

Vroeger waren kinderen een oudedagsvoorziening, zonen voor het geld, dochteren voor de zorg op je oude dag. Had je (vrijwillig of gedwongen) geen kinderen dan moest je heel veel sparen zodat je later zorg (andermans kinderen) kon inkopen, dat kon ook wel want kinderen waren een forse investering, die voor kinderlozen kwam te vervallen. Het enige alternatief was een klooster...
Mede door de invoering van de AOW kon de last van het krijgen en grootbrengen van kinderen op anderen worden afgeschoven.
Het leven is altijd een piramidespel geweest waarbij een wissel getrokken wordt op de volgende generatie(s) daar is niets aan veranderd door de verzorgingsstaat, die heeft dat alleen verhuld.
Toen de AOW werd ingevoerd had nog niemand premie betaald, logisch dus dat de premiebetalenden opdraaien voor de kosten, wanneer zou dat veranderd moeten zijn?
Niet de vergrijzing maar de ontgroening is er de oorzaak van dat de AOW onbetaalbaar wordt. Het zou dus een faire oplossing zijn om de AOW afhankelijk te stellen van de bijdrage die de eigen kinderen aan de maatschappij leveren, zodat weer duidelijk wordt dat kinderen en hun opvoeding een investering zijn.
Zeer kleine gezinnen gesticht met het idee dat dan de kinderen de best mogelijke kansen krijgen, gaan voorbij aan het feit dat het helemaal niet om de kinderen en hun ontwikkeling gaat, maar om het instandhouden van de groei die de enige zekerheid voor een prettige oudedag zijn.
Piramidespelen en kettingbrieven werken altijd het best voor de bedenkers en de eerste inleggers. Zodra er geen nieuwe deelnemers meer bijkomen, stort de piramide in elkaar en zitten de meeste deelnemers (de onderste brede lagen van de piramide) met het verlies van hun inleg.

De definitie van een piramidespel luidt:
Onder het piramidespel wordt verstaan een gelegenheid waarbij deelnemers een goed afgeven of een verplichting aangaan teneinde daaruit een voordeel te verwerven dat geheel of ten dele afhankelijk is van de afgifte van een goed of het aangaan van een verplichting door latere deelnemers.

need I say more?

Nut en noodzaak van oorlogen op het Europese continent.

Waar we tot halverwege de vorige eeuw gewend waren dat op regelmatige basis zuid Europa werd vernietigd door het noorden. Lijkt dat verleden tijd.
Bij oorlogen denken we vooral aan het verlies van mensenlevens en soms aan bijkomende wreedheden zoals genocide. Toch is dit slechts colateral damage het werkelijke nut van een oorlog is het vernietigen van kapitaal en vermogen zodat een groei-economie mogelijk blijft, bij gebrek aan een beter model.
In eerste instantie wordt (een deel van) zuid Europa vernietigd door de noordelijken, vervolgens worden de noordelijken teruggedreven en vindt daar ook een kaalslag plaats.
Daarna breekt de vrede uit en beginnen we weer opnieuw met groeien.

De slimste partij is daarbij steeds de VS geweest, wel de voordelen van een oorlog, maar niet op eigen grondgebied en een dumpplaats voor overtollig personeel (een sterfhuis constructie voor werkeloze arbeiders) je ziet aan het front maar weinig hoog opgeleide productieve amerikanen... ze kiezen dus wie er sneuvelen heel handig. Er gaat ook een enorme hoop materieel kapot, niet het nieuwste, dat komt pas aan het einde van de strijd.
Bovendien hebben ze het vooruitzicht van de wederopbouw omdat hun productieapparaat intact blijft.

De noodzakelijke oorlog die er nu in Europa aan zit te komen zal een poging zijn om the best of both worlds te combineren.
De economie van zuid Europa (inclusief Frankrijk) wordt vernietigd door de geld kranen dicht te draaien. Met als gevolg dat de schulden moeten worden afgewaardeerd. Die schulden staan uit in Noord Europa dus ook daar forse verliezen, maar het kost veel minder mensenlevens. En het productieapparaat blijft voor een belangrijk deel intact.
Hopen dat dit werkt.

Introductie

BURP^TM (oprispingen uit het warme binnenste) is van oudsher de uitlaatklep voor mijn verbazing over de wereld, hetzij in mijn werk, het dagelijks bestaan of in de actualiteit.
Vroeger in de vorm van onregelmatig (ongewenst, maar nooit ongelezen) verschijnende columns.

Deze traditie wordt in deze vorm doorgezet